Rozdział XVI

Tweetuj z #BadBoyPL to pomaga :)

- Em… Zależało mu żebyś była tutaj. Nie pytaj „dlaczego?”, bo ja sam chciałbym to wiedzieć.

Pokiwałam głową ze zrozumieniem, skupiając swój wzrok na młodym chłopaku, który w asyście dwóch rosłych mężczyzn został wprowadzony na komisariat. Nie krzyczał, ani nie szamotał się, po prostu szedł wolnym krokiem ze zwróconą ku podłodze twarzą. Wyglądał na maksymalnie  osiemnaście lat. Jego jasne włosy z grzywką uniesioną do góry śmiesznie podskakiwały przy każdym stawianym przez niego kroku, a łańcuszki zawieszone na szyi obijały się o siebie, rytmicznie wydając dźwięki o zmiennej głośności.  Jego  zgarbiona postura nie pozwalała na dokładne określenie wzrostu, lecz mogłam strzelać iż, podobnie jak ja, nie był zbyt wysoki. Chude nogi odział w  jasne spodnie, tors krył się pod czarną koszulką, natomiast stopy zostały wsunięte w granatowe vansy. Nie przypominał mi typowego, młodocianego przestępcy, zdecydowanie był zbyt spokojny i cichy.  Jeden z policjantów nachylił się do recepcjonistki, szepcząc jej jakieś informacje, podczas gdy drugi stał nad siedzącym na krześle nastolatkiem. Zarówno ja sama, jak i obiekt mojego zainteresowania zauważyliśmy, iż zbyt długo skupiałam na nim swoją uwagę. Uśmiechnął się. Zażenowana i z zaczerwienionymi policzkami wróciłam wzrokiem do Australijczyka smętnie opierającego się o ścianę.

Beau w bardzo szybkim tempie stukał coś na wyświetlaczu swojego iPhone’a, a jego brwii  były na tyle zmarszczone, iż niemal łączyły się w jedną prostą linię. Brak snu zaczynał mi coraz bardziej doskwierać, sprawiając że było mi zimniej i zimniej… Gdyby nie było tam ze mną cieplutkiego BoBo, prawdopodobnie już po godzinie zamieniłabym się w sopel lodu. Zawsze byłam typem człowieka, dla którego nawet 10 stopni Celsjusza było zbyt niską temperaturą. W zimie ubierałam się na tak zwaną „cebulkę”, a już sekundy po powrocie do domu wskakiwałam pod kołdrę. Również to różniło mnie od pozostałych członków rodziny Wade. Sam oraz Rachel nie nosiły grubych kurtek, gdyż według nich były one „passe”. Nawet podczas największej śnieżycy musiały mieć na sobie szpilki oraz NATURALNE futra. Tak, naturalne. Nigdy nie byłabym w stanie ubrać czegoś, co niegdyś było żyjącym i oddychającym zwierzęciem. Ew. Preferowałam parki, trampki, adidasy i jeansy. Marzyłam o byciu dziewczęcą, jednak mój wygląd uniemożliwiał mi to. Dla mnie synonimem kobiecości i uroku były spódniczki oraz sukienki, a moja pewność siebie… A właściwie to jej brak, nie pozwalał mi na noszenie ich na co dzień.

Głos z głębi pomieszczenia poprosił do recepcji niejakiego Matthew Espinose. Ku mojemu zdziwieniu, chłopak wprowadzony na posterunek chwilę wcześniej,  powstał bez ociągania ruszając w kierunku drewnianej lady. Nazwisko brzmiało mi jakoś nie australijsko, a sam jego właściciel przypominał bardziej Amerykanina. Możliwe. Wiem. Byłam ciekawska, ale czym do cholery miałam zająć się o tak później godzinie, będąc w otoczeniu przestępców? Trzymałam się z daleka od kłopotów. Unikałam ich, jak ognia. Nie lubiłam sprawiać problemów, ponieważ sprawiały one iż moja mama miała coraz gorsze zdanie o mojej osobie. Przecież nie byłam aż tak złą córką! Może i nie chodziłam na konkursy piękności, ale uczyłam się w miarę dobrze, nie wagarowałam, nie piłam, nie paliłam, a nawet pomagałam w zajmowaniu się domem. Czy to nadal za mało? Cóż, chyba tak.  Kochałam Rachel, ale zarazem uważałam ją za swojego największego wroga. To ona sprawiała, że nie czułam się dobrze w swoim ciele i zastanawiałam się milion razy przed zrobieniem czegokolwiek.  To ona krytykowała mnie najzacieklej i również ona traktowała mnie, jak najgorsze możliwe dziecko. Jej słowa dotykały  najmniejszych receptorów wewnątrz mojego  ciała i stawały się głębokimi bliznami na moim sercu.

Nie mogłam nic poradzić, ale łzy wypełniły moje oczy i po chwili spłynęły po zaróżowionych policzkach. Nienawidziłam płakać. Łzy były oznaką słabości. Nie chciałam taka być, gdyż  ludzie dzięki temu znów chcieliby mnie jeszcze bardziej stłamsić. Na swojej drodze trafiałam zarówno na tych życzliwych ludzi, którzy starali się mi pomóc, jak i na tych „złych”. Ci drudzy zazwyczaj byli agresorami, posuwającymi się nawet do bicia mnie lub rzucania w moim kierunku butelkami. Sprawili, iż zamknęłam się na wszystkich. Zamknęłam się na przyjaźń. Zamknęłam się na miłość. Zamknęłam się na nadzieję na lepsze jutro. I akurat gdy wszystko powoli zaczęło się układać, na najmniejszą dzielnicę Melbourne powrócili Brooksi, już na wstępie niszcząc moją otoczkę i zabierając mi resztki szczęścia, które udało mi się ukryć na dnie swojej duszy. Luke swoją chorą grą wsysał ze mnie siły do życia, a negatywne podejście Jai’a dobijało mnie pięć razy bardziej niż uwagi mojej matki. Ugh. Moje myśli przerwał znajomy głos JJ’a, przybyłego na komisariat minutę wcześniej w towarzystwie załamanej do granic możliwości Giny.

- Chodź.- warknął do mnie bez przywitania. Okey. Przyzwyczaiłam się.

- Jaidon zabierze Cię do domu. Nie powinnaś tutaj być i nie płacz już.- Beau pogłaskał delikatnie mój policzek.- Zajmę się mamą.

- Dobrze. Do zobaczenia.- ucałowałam chłopaka na pożegnanie, po czym pobiegłam za młodszym z bliźniaków, który już wychodził na zewnątrz.

Jego samochód był w idealnym stanie, zupełnie jakby został kupiony wczoraj. Jego tapicerka błyszczała się, a na lusterkach nie było ani jednej smugi. Ach… Ci faceci i ich zabawki. Delikatnie zapięłam pas bezpieczeństwa, podczas gdy Jai odpalił silnik. Auto nie wydawało żadnego dźwięku prócz tego naturalnego dla pojazdów wyższej klasy. Gładko opuściliśmy parking od którego dzieliło nas trzydzieści minut drogi do mojego domu. Szatyn nie odezwał się do mnie ani słowem, również mnie uniemożliwiając mówienie poprzez puszczenie głośnej muzyki. Nie dałam za wygraną. Ściszyłam piosenkę, łapiąc w wyniku tego srogie i karcące spojrzenie JJ’a. Jedno pytanie cisnęło mi się na usta od kilku dni, próbowałam zwalczyć w sobie chęć wypowiedzenia go na głos, jednak nie było to tak łatwe. Po prostu chciałam wiedzieć. Chciałam wiedzieć, mimo iż wiedza związana z nimi była zazwyczaj niezbyt miła dla mnie.

- Dlaczego mnie nienawidzisz?- zapytałam powoli, bojąc się jego reakcji.

Nie uzyskałam odpowiedzi. Zauważyłam jedynie, iż jego place mocniej zacisnęły się wokół kierownicy, a wargi utworzyły idealną prostą linię. Zdawało się, iż przestał oddychać, co było dziwne, gdyż wyglądał na kogoś trudnego do zbicia z tropu.  Jego zachowanie wobec mnie od początku było bardzo podejrzane i trudne do rozszyfrowania. Był zmienny. Jak dla mnie zbyt zmienny. Nie nadążałam. Nie lubił mnie, tyle wiedziałam…. Chciałam jednak wiedzieć, co sprawiło że pałał do mnie tak niepojętą nienawiścią. Nienawiścią większą niż moja wobec Luke’a, a to wyczyn!

- Nie nienawidzę Cię.- odezwał się po upływie kilku minut.

- Więc dlaczego jesteś dla mnie… taki?

- Po prostu wiedziałem, że w końcu pojawi się ktoś, padło na Ciebie, kto namiesza poprzez samo pojawienie się i sprawi że nasza rodzina zacznie powoli się rozpadać.

- Ja? W jaki sposób  to robię?

- Przez samo bycie.- mruknął.- Jesteś niewinną dziewczynką i nie wiesz jeszcze wiele, a jeśli nie otworzysz w końcu tych swoich oczek, to będzie coraz gorzej. Luke nigdy wcześniej nie miał większych problemów z prawem, a teraz? Jest w areszcie.

- To  niby moja wina?- zapytałam zdezorientowana.

- Jess! No kurwa! Jak można być tak nieświadomym?! Ocknij się!

- Ale…

- Nie powinnaś była zaczynać tego z Beau…

- To byłeś ty…- szepnęłam, przypominając sobie o tajemniczych smsach.

- Yup. Nie mogę Cię lubić, ale możesz mieć pewność że nie nienawidzę Cię. Chcę tylko dobra dla Ciebie i  mojej rodziny. Jesteś za młoda dla Beau. On nie jest w stanie do zobowiązań…- przerwał na chwilę, ponieważ musiał zmienić bieg.- Zależy mu na Tobie, ale…

- Ale co? Dokończ. Proszę.

- Tego musisz się sama dowiedzieć. Idź spać. Dobranoc.

Dopiero wtedy dostrzegłam, iż byliśmy już pod moim domem. Podziękowałam Jai’owi, po czym biegiem dotarłam do drzwi frontowych. Lampy palące się w kuchni rzucały jasną poświatę na drewnianą podłogę hollu, mówiąc mi iż ktoś zauważył moją nieobecność lub po prostu wstał w środku nocy napić się wody.

- Sam?- przekroczyłam próg wcześniej wspomnianego pomieszczenia.

- Co Cię łączy z Jai’em i Luke’iem?- wypaliła złym tonem.

- O co ci chodzi? Dlaczego nie jesteś w łóżku?

- Nie traktuj mnie jak pierdolone dziecko! Nie jestem nim!

- Ciszej. Obudzisz rodziców.

- Nie jestem dzieckiem.- powtórzyła nieco ciszej, jednak wciąż brzmiała stanowczo.- Widziałam te malinkę na twojej szyi. Nigdy nikt nawet do Ciebie się słowem nie odezwał, a teraz co? Nie myśl sobie, że jesteś kimś, bo raz w życiu rozmawiałaś z chłopakiem.  Zawsze będziesz tą beznadziejną Jessy, która jest nic nie warta.- syknęła.

- Suka.

- Uważaj sobie. Lepiej będzie dla Ciebie, jeśli odpuścisz sobie Jai’a, a tym bardziej Luke’a. Oni tylko z Ciebie żartują. Słyszałam ich rozmowę. Jesteś dla nich tylko głupim zakładem. Jai postawił trzysta funtów, że Lukey’owi nie uda się Ciebie zaciągnąć do łóżka.

- Co ty…?- cofnęłam się, zaczepiając o własne nogi.

- Trzymaj się od nich z daleka. Dla własnego dobra.

_______________________________________________________

Ogłoszenie parafialne!

Bad Boy Returns To District jest opowiadaniem dwuczęściowym.

Informuję 75 osób! Brawa!

Niezłą bombę zrzuciła Sam na Jessy, prawda?

Następny rozdział będzie zawierał ogromny zwrot akcji,

Który powinien wam się cholernie spodobać. Nie mogę się

doczekać, kiedy to przeczytacie!

W komentarzach podajcie swoje propozycje nazwy bromanców

 Jessy z którymś z chłopców. Wybiorę najlepsze i pozwolę Wam wybrać.

45 komentarzy = 17 rozdział