Rozdział IX

#BadBoyPL

- Zamknij się. Jeszcze będziesz żałowała, że zamieniłaś chociaż jedno słowo z tym dupkiem.

- O co ci chodzi?!- pchnęłam go.- Masz ze sobą jakiś problem?!

- Ja? Nie. Zadbam tylko, żeby się więcej do Ciebie nie zbliżył.

Przez moment stałam z lekko rozwartymi ustami, obserwując zaciśniętą szczękę Luke’a oraz każdy szczegół jego lekko ukrytej w mroku twarzy. Dopiero wtedy zauważyłam, jak mocny, ciemny kolor posiadają jego tęczówki.  Były niczym najlepsza, najbardziej gorzka czekolada świata. Wstrzymałam oddech, a zdenerwowanie powoli opuszczało jego spięte ciało, napięte mięśnie rozluźniały się. Wyglądał niczym jakiś nocny strażnik. Nogi miał szeroko rozstawione, kaptur ukrywał zapewne idealnie ułożone włosy. Jego postawa zdradzała wojownicze podejście do życia, które zaburzał jedynie ten uśmiech, powoli wpływający na jego rysy. Westchnęłam robiąc krok w tył, lecz jakaś niewidzialna ściana nie pozwalała mi na całkowite opuszczenie podjazdu. Pozostało mi oczekiwać, iż to chłopak pierwszy odejdzie, ale on nie poruszył się nawet o milimetr. Intensywne spojrzenie jego oczu zjechało na moje usta, sprawiając tym samym że po raz kolejny w jego obecności zarumieniłam się. Napięcie grające pomiędzy naszymi ciałami było elektryzujące i niespotykane. Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by Lukey znalazł się zdecydowanie zbyt blisko mnie. Różnica kilkunastu centymetrów między naszymi wzrostami, sprawiała że moja twarz była na wysokości  jego podbródka. Czułam jego gorący oddech owiewający moją skórę, kiedy lekko ugiął kolana. Nie wiedziałam, dlaczego wciąż nie odrywał ode mnie wzroku, ale… W pewnym sensie podobało mi się to.

Było jeszcze jedno wydarzenie, które naprawdę musiałam przemyśleć. Słowa Australijczyka za każdym sprawiały, że miałam ochotę uciec, jak najdalej i schować się głęboko pod ziemią.  Nash prawdopodobnie nie zrobił im nic, czym zasłużyłby sobie na tak dotkliwe pobicie. Ta świadomość jedynie pomagała mi w utwierdzeniu się, że bliźniacy byli niebezpieczni i powinnam trzymać się od nich z daleka. Z wszystkich sił starałam się powrócić do rzeczywistości i zająć się siostrą, jednak tak prosta czynność wydawała mi się wręcz niemożliwa… Jakbym była gwoździami przybita do chodnika. Nagle Luke uniósł rękę, przez co gwałtownie cofnęłam się i uchyliłam do tyłu. Instynkt samozachowawczy był ode mnie silniejszy.

- Co to miało być?- zakpił, pozwalając kończynie opaść luźno wzdłuż swojego tułowia.

- Ja… Nie… Muszę iść.

- Czekaj. Czekaj.-  jego palce spoczęły na moim ramieniu, mocno je ściskając.- Myślałaś, że chciałem Cię uderzyć?

- Uhym.- spuściłam głowę.

Nie odpowiedział, zamiast tego warknął z poirytowaniem oraz zwiększył nacisk dłoni na części mojego ciała. Zdecydowanie będę miała kilka siniaków.  Zacisnęłam powieki, mając nadzieję że gdy je otworzę nadal będę w swoim łóżku ostatniego dnia wakacji i wszystkie sytuacje związane z Brooksami będą tylko koszmarem.  Oczywiście nie zdziwiłam się, widząc panujący wokół siebie mrok, na szczęście czegoś brakowało. Ból ustąpił, a Luke zniknął. Nie wiedziałam, jak zinterpretować jego zachowanie, ale  jednego byłam pewna… To nie był chłopak dla mnie. Musiałam zrobić wszystko, by nie spotykać go zarówno w szkole, jak i po zajęciach.  Spotkania z nim od początku przynosiły dla mnie tylko i wyłącznie negatywne skutki. Wyśmiewanie, problemy z siostrą… Moje życie wywróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Nie podobało mi się to. Za każdym razem, gdy on znajdował się w moim otoczeniu, czułam się nieswojo i nie potrafiłam pozbierać własnych myśli. Nigdy nie byłam typem odważnej dziewczyny, lecz w towarzystwie Luke’a byłam jeszcze bardziej niepewna. Musiałam go unikać…

- Możesz już iść.- powiedziałam do Jai’a, nie patrząc na niego ani przez sekundę.

- Pomóc w czymś jeszcze?

- Nie. Nie musisz wysilać się na bycie miłym, tylko dlatego że to przez Was moja siostra jest w takim stanie.

- Suka.- syknął.

Potrzebowałam naprawdę wiele czasu, by doprowadzić dziewczynę do w miarę dobrego stanu. Siedziałam na dywanie przy sofie, na której spoczywała, aż do momentu gdy odzyskała przytomność.  Była całkowicie zdezorientowana, a kiedy próbowała się podnieść omal nie zwymiotowała. Nienawidziłyśmy się, ale to nadal moja rodzina i… Nigdy w życiu nie zgodziłabym się, by Sam pozostała na pastwę losu w takiej sytuacji. Od zawsze byłam typem człowieka, który dbał o innych bardziej niż o siebie. Tak było również owego wieczoru. Nie pozwalałam jej na pójście do sypialni, więc zasnęła w salonie. Nie spała spokojnie, co chwilę budząc się  i mówiąc pod nosem.

Kiedy wreszcie nastał ranek, a słońce dopiero co wynurzało się znad horyzontu, czułam się jak nigdy wcześniej. Moje ciało było całe obolałe. Miałam ciemne okręgi pod oczami i dopiero pojawiające się na ramieniu ślady po dotyku Luke’a. Upewniając się, iż babcia zgodzi się na opiekę nad moją siostrą, pobiegłam do toalety, by doprowadzić się do ładu.  Delikatny makijaż idealnie dopasował się do czarnej koszulki z Myszką Micki, rurek oraz białych Air Force 1, które zabrałam ledwo żywej Sam. Zła ja. Tego dnia było bardzo zimno, dlatego na głowę wsunęłam czerwoną czapkę z pomponikiem na czubku, a tuż przed wyjście złapałam z  wieszaka swoją kurtkę parkę. Książki upchałam do czarnego plecaka, który następnie zarzuciłam na plecy. Moje ramię cholernie bolało, sprawiając iż byłam całkowicie pozbawiona humoru. Stopy ledwo co uniosły się znad podłoża. Jedynym plusem dwudziestominutowej podróży do liceum była możliwość posłuchania w spokoju na słuchawkach ulubionej piosenki. Przechodząc obok jednego z dwóch szpitali w Melbourne, zauważyłam El Pretty, będącą jedną z niewielu moich przyjaciół.

http://www.polyvore.com/cgi/set?id=133199686

- Hej! Co tutaj robisz?- uśmiechnęłam się do dziewczyny, siadając na schodach przed surowym, szarym budynkiem.

- Cześć, Jess. Przyszłam odwiedzić swojego kuzyna.- zajęła miejsce obok mnie.

- Ojej. Co mu się stało, jeśli mogę wiedzieć?

- Wieczorem wyszedł z domu i został pobity.

Zdanie, które wypowiedziała blondynka docierało do mnie w zwolnionym tempie. Słowo po słowie. Wiedziałam, iż jak zwykle w takich sytuacjach pobladłam i zaczęłam wiercić się na tyłku. Bałam się zapytać o więcej szczegółów, ale musiałam wiedzieć, czy moje przypuszczenia nie były bez podstawne… Wszystko zgadzało się, tylko… Przecież chłopak, którego spotkałam po imprezie nie był w tak złym stanie, aby trafić… Tutaj. Miał jedynie kilka zadrapań!

- Jak ma na imię?- zapytałam cicho.

- Nash. Nash Grier.- wyraz mojej twarzy wzbudził w niej podejrzenia.- Znasz go? Wiesz coś o tym?

- Ja... Nie. Co dokładniej się stało?

- Ależ ty ciekawska.- zachichotała.- Ech…. Nash od kilku miesięcy mieszka z nami, bo jego rodzice go porzucili. Wczoraj poszedł na imprezę jednego z idiotów z naszej szkoły, a kiedy powrócił jego brew i dolna warga były spuchnięte. Powiedział tylko coś o bujce. Koło trzeciej w nocy jego telefon zadzwonił. Tylko ja nie spałam. Grier od razu wyszedł z domu i… Postanowiłam go śledzić. Ledwo co za nim nadążałam! Spotkał się z jakimś typem, kłócili się, aż ten nagle zaczął go okładać pięściami… Kopał go. Próbowałam ich rozdzielić, ale to nic nie dawało. Ten chujek uciekł nie pozostawiając po sobie nawet śladu. Nash ma połamane żebra, nos i ogólnie jest poturbowany. Gdybym za nim nie szła… Pewnie leżałby na ulicy całą noc.

Podczas jej opowieści siedziałam cicho, patrząc na przyjaciółkę wielkimi oczami. Istniała możliwość, że to niekoniecznie któryś z Brooksów napadł na kuzyna Małej (tak ją nazywałam), ale… Groźba, która padła z ust Luke’a wskazywała tylko i wyłącznie na niego. Sami wiecie… Wszystkie obrażenia, które wymieniła były cholernie przerażające… Postanowiłam, że odwiedzę Nash’a po zajęciach.

- Muszę iść.- palnęłam.- Do zobaczenia w szkole?

- Nie będzie mnie dzisiaj. Zadzwonię do Ciebie.

- Okey.

Niemal biegiem dotarłam do szkoły, która znajdowała się dość niedaleko. Na szczęście ledwo co zdążyłam na dzwonek, oznaczający rozpoczęcie pierwszej lekcji. O dziwno nigdzie nie mogłam dostrzec nikogo, kto należałby do tej samej grupy, co ja.  Jak się okazało, nauczycielka biologii pojawiła się pięć minut przede mną, dlatego kiedy wpadłam do pomieszczenia numer 123 wzrok zarówno jej, jak i wszystkich zgromadzonych padł właśnie na mnie. Szybko ściągnęłam czapkę z głowy, po czym wybełkotałam przeprosiny i usiadłam w pierwszej lepszej, wolnej ławce.  Zawiesiłam kurtkę na oparciu niewygodnego krzesła, a pani Hemsworth poczęła przechadzać się po „gabinecie”, opowiadając przy tym  o kompletnie nudnej genetyce. Gdy mijała mnie jej oczy na moment skupiły się na fioletowych siniakach, które stanowiły pamiątkę po mojej dziwnej konfrontacji z chłopakiem, którego śmiech dochodził z drugiego końca klasy. Och, tak. Czerpał z tego satysfakcję.

- Jessica? Zaczekaj.- poprosiła profesorka.

- Um… O co chodzi?- powoli podeszłam do biurka, ponieważ byłam ostatnią osobą, która jeszcze nie rozpoczęła swojej przerwy.

- To trochę delikatna sprawa… Czy twoja rodzina ma jakieś problemy?

Rzeczywiście delikatnie to ujęła. Hah.

- Wszystko w porządku. Dlaczego Pani pyta?- poprawiłam szelki plecaka.

- Widziałam ślady agresji na twojej skórze. Zmartwiłam się.

- Aa. To…- udawałam głupią.-  To był przypadek.

- Mam nadzieję, że mówisz prawdę… W razie czego, wiesz że możesz na mnie liczyć.

- Tak, tak.

Cała poczerwieniała ze złości wyszłam na korytarz, chcąc jak najszybciej znaleźć Luke’a, który stał się przyczyną moich kłopotów. Pałałam do niego niepojętą nienawiścią i chęcią zemsty. Jeszcze moja rodzina została w to wciągnięta! Przecież to niedorzeczne! Dupek. Przeszukałam cały budynek, łapiąc przy tym wiele zdziwionych spojrzeń pozostałych uczniów, ale akurat tym przejmowałam się najmniej. Wiedząc, iż mógł znajdować się w tylko jedynym pozostałym miejscu, pchnęłam drzwi prowadzące na dziedziniec.

- Brooks!- krzyknęłam, widząc mój cel siedzący na murku.

Ilość słów: 1476

_____________________________________________________________

Hej!

Najgorszy, ale też najdłuższy rozdział w całej historii Bad Boy Returns To District.

Starałam się napisać, jak najwięcej, dlatego myślę, że nie jest krótki : )

Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. I… Dziękuje  za te 21 komentarzy!

Dzisiaj kończy się moje wolne i od poniedziałku szkoła! O Boże. Rozdziały będą pojawiały

się rzadziej, ale to także zależy od Was. Jeśli zobaczę pod tą częścią więcej  komentarzy

niż pod poprzednim to postaram się pisać szybciej. Weekend mam zajęty

przez remont i naukę, więc… Przypominam o używaniu hasztagu #BadBoyPL ^^

Biedny Nash ;c

Jak myślicie? Co zrobi Jess?