3. This way...

1. PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM.
2. SKOMENTUJ, JEŚLI PRZECZYTAŁEŚ/ŁAŚ.
3. 60 KOMENTARZY = NASTĘPNY 


JESS'S POV


Mieszkanie umiejscowione w jednym z najwyższych i najlepiej chronionych apartamentowców w calutkim Londynie, zasysało dość dużą część miesięcznych zarobków mojego brata, sprawiając że nie mógł on pozwolić sobie na zbędne wydatki. Jednak fakt iż wytwórnia Syco Music znajdowała się zaledwie cztery przecznice dalej, zdecydowanie umniejszał ważności pieniędzy w tym przypadku. Harry dzięki temu bezproblemowo mógł dostać się do wytwórni w momentach, gdy dostawał swojego sławnego objawienia i niezwłocznie musiał udać się do studio.

- Wiesz czy pojawi się ktoś z twoich bliższych znajomych z Melbourne?- na wieść o osobach przybywających do Londynu oraz naszego uniwersytetu w związku z wymianą międzynarodową, Alison pisnęła głośniej niż zazwyczaj, a ton jej głosu podwyższył się o kilka oktaw.

- Niestety nie wiem...- w moim głosie pobrzmiewało wyraźne zmartwienie, które było jedynie niewielką częścią mojego niezbyt dobrego samopoczucia owego dnia. Od czterech godzin kręciłam się po salonie, próbując zająć czymkolwiek swoje rozbiegane myśli, lecz nie dawało to żadnych większych efektów, a jeszcze bardziej zwracało moją uwagę na możliwość pojawienia się w mieście Luke'a czy pozostałych z braci Brooks. Dzięki moim i moich najbliższych staraniom, moje życie, psychika i samoocena wreszcie powracały do pionu, a pojawienie się któregokolwiek z nich mogło jedynie wszystko zniszczyć i sprawić, iż znów stałabym się niestabilną emocjonalnie nastolatką, którą od tak dawna nie byłam...

- Hallo, Jessy?! Słuchasz mnie w ogóle?

- No tak, przepraszam. Zamyśliłam się. Co mówiłaś?- wysiliłam się na słaby uśmiech.

- Właśnie poinformowałam Cię, że... ŻE! Uwaga, uwaga! Najseksowniejszy chłopak na całym naszym kampusie poprosił mojego brata, żeby załatwił ode mnie twój numer!- powiedziała na jednym wdechu, a ja nie musiałam być wróżką, by zgadnąć iż była cholernie podekscytowania nowym "gorącym news'em".

- Czekaj, czekaj... Nie powiesz mi, że... - ja sama nagle poczułam przypływ energii.

- Tak! Pieprzony Dave Balling prosił o twój numer!

Dave Balling był typowym bogatym dzieciakiem, noszącym nazwisko wszystkim kojarzące się ze sławną na cały świat korporacją Balling & Sons Inc, zajmującą się projektowaniem wnętrz willi i apartamentów gwiazd muzyki i filmu.  Pochodził z dobrego domu, w którym nigdy niczego nie brakowało, a członkowie jego rodziny niemal kąpali się i spali na pieniądzach, wydając je na prawo i lewo.

Sam Dave był uosobieniem skrywanych bardzo głęboko przez kobiety ideałów, nic więc dziwnego iż większość z przedstawicielek płci przeciwnej mdlała na jego widok. W jego ubiorze nigdy nie brakowało najnowszych trendów mody, które można było dostrzec jedynie w kolorowych gazetach lub na najbardziej znanych blogach internetowych, włosy zawsze były idealne, błyszczące i wystylizowane , choć moim zdaniem bardziej pasowały mu te rozczochrane i chaotycznie ułożone kosmyki, gdyż dodawały mu wyraźnego uroku. Najważniejszym jednak faktem było, iż zazwyczaj był widywany z długonogimi blondynkami, do których oczywiście ja sama nie zaliczałam się. Podobał mi się, nie ukrywam, lecz nie chciałam być po prostu kolejną laską, którą przeleciał na co miesięcznej hucznej imprezie w domku letniskowym rodziców.

- O cholera.- tylko tyle potrafiłam wykrztusić.

- Podkreślam fakt, że On nigdy nikogo o nic nie prosi!

- Wiem, wiem...- szepnęłam, zakrywając usta dłonią.

- No tak! David, ten z drużyny... Dlaczego nie jesteś szczęśliwa?- przyjaciółka przerwała w pół zdania.

- Pewnie chce porobić sobie ze mnie żarty, ugh.

- Nie gadaj głupot, Debilko.- odcięła się Ally.- Dobrze widziałam wiele razy, jak zerkał na Ciebie podczas meczów.

- Teraz to ty pieprzysz głupoty. Zresztą.. Nieważne. Porozmawiamy później, muszę lecieć do pracy.- warknęłam.

- Jess! Czekaj! M...- nie usłyszałam dalszej części jej wypowiedzi, gdyż  postanowiłam nacisnąć czerwoną słuchawkę na wyświetlaczu smartfona i tym samym zakończyć połączenie.

Nagle wielkie mieszkanie stało się dla mnie za małe i poczułam, jakbym się dusiła pod tym całym natłokiem zdarzeń i informacji zdobytych w zaledwie kilka godzin po przebudzeniu. Byłam zmęczona, a czekało mnie jeszcze nie lada zadanie... Oprowadzenie turystów.

Po przebraniu się w jedne z wygodniejszych i lepszych pod względem wyglądu ubrań, zjechałam windą na podziemny parking, gdzie z wielkim uśmiechem przyklejonym do twarzy oczekiwał mnie Andy, który zgodnie z umową zawartą z Harry'm, miał zapewnić mi bezpieczną podróż do studio.

http://www.polyvore.com/14/set?id=146842575

Jego samochód był jednym z tych, na które nauczyciele pracujący w zwykłych szkołach nie mogliby sobie pozwolić, ale nie On!  On pracował w elitarnej placówce, kształtującej przyszłych geniuszy, do której ja sama uczęszczałam od bliżej nieokreślonego czasu. Nie byłam wielce inteligentna, jednak sam fakt, iż mój brat posiadał duże kwoty na swoim koncie bankowym całkowicie wystarczał. 

- Gotowa?- zapytał, szybko złączając nasze usta w pocałunku.

- Jak najbardziej.

* * * 

Siedziba wytwórni była budynkiem zdecydowanie wyróżniającym się od ogólnej panoramy Londynu. Biały i biszkoptowy marmur połączony z idealnie przezroczystymi szklanymi ścianami oraz najwyższej jakości piaskowcem dawały niesamowite wrażenie bogactwa i przepychu, które nie było obecne w każdym miejscu, a nawet zabytku miasta.


- Proszę zaczekać, pan Styles zaraz się tutaj zjawi.- obwieściła z uśmiechem recepcjonistka ubrana w granatową sukienkę, eksponującą jej kobiecie kształty.
- Jasne, dziękuję.


Zasiadłam wygodnie na szarej sofie, obserwując znane mi już na pamięć, obrazy zdobiące wnętrze. Przedstawiały one znane zespoły wypromowane przez Syco, ich karykatury, a także certyfikaty i dyplomy zdobyte przez całą wytwórnię. Wypuścili oni w świat najwięcej naprawdę utalentowanych gwiazd i tego nie można było im odebrać. Byli profesjonalistami w swojej dziedzinie, a było to zasługą wielu lat ciężkiej pracy osób wchodzących w skład załogi producenckiej. 


- A to jest właśnie moja siostra, Jessica, która oprowadzi Was po całym budynku i zarzuci przy tym wieloma błyskotliwymi ciekawostkami.- momentalnie uniosłam głowę, słysząc charakterystyczny głos Hazzy oraz towarzyszące mu szepty.- Muszę dodać, że uczęszczała ona do liceum w Melbourne. 


O cholera.


Kilkanaście par oczu wpatrywało się w moją osobę, oczekując jakiejkolwiek reakcji czy wyjaśnienia, lecz ja jedynie stałam jak osłupiała, czując jak moje serce wali jak oszalałe, a płuca raptownie przestają  pompować tlen do swojego wnętrza. 

Zdawałam sobie sprawę z możliwości, iż pewnego dnia trafię na grupę osób z tej zapyziałej miejscowości w Australii, lecz nie spodziewałam się że nastąpi to tak szybko i bez żadnego wcześniejszego uprzedzenia. 


- Jess?- szepnął Lokaty.
- Um. Ach. Tak. Mam nadzieję, że choć trochę przybliżę Wam historię Sss...- moją uwagę skupił stojący tyłem do mnie wysoki chłopak przyodziany w obcisłe czarne spodnie z niski krokiem, czarną koszulkę oraz Timberland'y.- S-Syco Music.- mruknęłam, po czym sarkastycznym tonem dodałam.- Dzięki Harry.


Mimo iż moje kolana zmiękły, a nogi odmawiały posłuszeństwa ruszyłam powoli przed siebie, marząc o jak najszybszym zakończeniu wycieczki i powrocie do domu. Wszyscy uczniowie wydawali się mierzyć mnie nieufnym i pełnym wrogości wzrokiem, natomiast pani Hellman będąca ich opiekunką, złapała mnie za ramię i przywitała pełnym sympatii uściskiem.


- Jessica! Tak dawno Cię nie widziałam, ależ się zmieniłaś! Tęsknimy za Tobą.
- Ja także stęskniłam się za moim dawnym liceum.- skłamałam, nie chcąc ujawniać swoich prawdziwych uczuć.
- Dużo się pozmieniało odkąd tak nagle Nas opuściłaś.

- Oj bardzo dużo....- słowa zostały wypowiedziane przez kogoś, stojącego za moimi plecami na tyle blisko, iż czułam ciepły oddech łechtający mój kark.


Zamarłam.

To nie może być prawda.

Ja chyba śnię.

__________________________________________________________________

Hej, 

z góry przepraszam Was za długą nieobecność, a także za nikłą jakość tego rozdziału.
Jestem już kompletnie zniechęcona do tego ff, mimo to kocham pisać, a 
na tę część mam tak dobry pomysł, że nie zrezygnuję z Bad Boy Returns To District
dopóki wszystko nie stanie się jasne. Postaram się dodać nowy, jak najszybciej.
Wiem, że 60 komentarzy, ale informuję 105 osób. 
 Jestem na was zawiedziona i chyba nie mam nic 
więcej do powiedzenia.