Rozdział XXII

#BadBoyPL !!!!

Między nami nie nastała nawet chwila ciszy, gdyż rozłąka zrobiła swoje, powodując iż nie wiedzieliśmy co tak naprawdę działo się u drugiej osoby. Ja jedynie siedziałam z czystym zaciekawieniem, słuchając opowieści Harry’ego o krajach, które udało mu się zwiedzić będąc w  trasie z zespołem, którego wokalistą stał się już cztery miesiące po zamieszkaniu w Londynie.  Japonia, Chiny, najróżniejsze kraje europejskie, południowa i północna Ameryka, Kanada, wydawało się że lista nigdy miała nie dobiec końca. Było mi cholernie dobrze i swobodnie w jego towarzystwie, lecz od momentu gdy dania wylądowały na drewnianym blacie, na którym opierałam swoje łokcie każde z nas nie wypowiedziało ani jednego słowa, smętnie grzebiąc w swoich talerzach.

- Ja nie m…- zaczęłam mówić, lecz Harry przerwał mi.

- Posłuchaj. Muszę Ci coś wyznać.- w jego oczach widziałam troskę i nutkę poczucia winy.

- No słucham.

- Przyleciałem tutaj ze względu na Ciebie. Od kilku miesięcy rozmawiam dwa razy w tygodniu z naszą babcią i ojcem. Wszyscy martwimy się o Ciebie i… Jednogłośnie stwierdziliśmy, że zamieszkanie u mnie w Anglii dobrze ci zrobi…- przeciągał każdą głoskę, oczekując na jakąkolwiek reakcje z mojej strony.

- Zamieszkanie?

- Na stałe.

Wydawało się, że wszystko wokół mnie poczęło wirować, sprawiając iż nie potrafiłam wziąć do ust już ani jednego kęsa jedzenia, które chwilę wcześniej smakowało tak niebiańsko. W przeciwieństwie do obrazu rozwijającego się przed moimi oczami, moje myśli toczyły się przez czaszkę w tempie podobnym do kroku żółwia. Analizowałam każdą spółgłoskę i samogłoskę tych dwóch słów, które wypowiedział tak długo nie widziany przeze mnie Harry... Harry, który dotychczas był pełnym tęsknoty wspomnieniem dzieciństwa, a wciągu sekundy stał się symbolem rychłego, pełnego smutku i cierpienia końca moich lat spędzonych w rodzinnym mieście… Końca wszystkiego. Każdy najmniejszy mięsień mojego brzucha zaciskał się nie tylko na myśl o zmianie, która mnie czekała, lecz także ze względu na fakt, iż wyidealizowany przeze mnie wizerunek starszego brata przestał istnieć, rozpadł się niczym przez przypadek strącony ze stołu najdroższy kryształowy wazon.

Przełknęłam głośno ślinę, po czym ledwo dostrzegalnie pokręciłam głową, chcąc wyrzucić ze swojej głowy zamysły, które męczyły mnie psychicznie i fizycznie, mimo iż pojawiły się zaledwie minuty wcześniej. Głos ugrzązł w moim gardle, a ostatki sił, które posiadałam, pozwoliły mi na powstanie na równe nogi, przez co Harry momentalnie poprosił o rachunek. Nie czekałam na niego. Nie chciałam czekać. Chciałam jedynie zaszyć się pod grubą, ciepłą kołderką i nigdy więcej nie opuszczać łóżka, które jako jedynie nigdy dotąd mnie nie zraniło i nie knuło przeciwko mnie żadnych niecnych planów, niszczących moje życie za pomocą pstryknięcia palcem.  Ono było mi wierne od początku. Prawdopodobnie dla nikogo nie byłby zdziwieniem fakt, iż zamieszkanie w Londynie wydawało mi się czymś abstrakcyjnym, trudnym do zaakceptowania i zrealizowania. Czymś równie odległym, jak droga z Melbourne do stolicy Anglii. Tak… Jeśli zgodziłabym się na przeprowadzkę, od mojego domu dzieliłoby mnie bagatela kilka tysięcy kilometrów, które mogłabym pokonać jedynie samolotem.

- Jess! Zaczekaj!- głośne wołanie Hazzy dochodziło do moich uszu w zwolnionym tempie.

- Po co?! Ja się pytam, po co mam czekać?! Żebyś zabrał mnie do zupełnie nieznanego mi miejsca bez wcześniejszego konsultowania tego ze mną?! Jeśli tak, to dzięki!- ze złością ocierałam łzy wędrujące po moich zaczerwienionych ze złości i smutku policzkach.

- Nie bądź dziecinna. Wiesz, że to dla twojego dobra.

- Dla mojego pieprzonego dobra?! Ty chyba sam siebie nie słyszysz! Ja nie chcę wyjeżdżać! Nie chcę, rozumiesz?!

- Jessica… Jess. Nie będę Cię do niczego zmuszał, ale sama dobrze wiesz, że tam będzie ci lepiej. Ojciec mówił mi o problemach z gówniarzami z twojego liceum. W Londynie tego nie będzie. Tam wszystko jest łatwiejsze, większe i lepsze. Myślisz, że ja kiedykolwiek żałowałem opuszczenia tej zapyziałej dziury? Otóż nie. Nigdy nawet nie pomyślałem, by powrócić tutaj na stałe. Ani mi się śni! Mam pieniądze, podróże, zakupy i co tylko chcę, bo Londyn  jest miastem perspektyw! Jedyne za czym, a raczej za kim tęskniłem to Ty, Tata i Babcia… Jeśli zamieszkasz ze mną nigdy więcej nie będzie nas sobie brakowało.  Zaopiekuję się Tobą najlepiej, jak tylko będę mógł i będę przy Tobie w każdej chwili, w której będziesz mnie potrzebowała. Obiecuję… Jessy, zaufaj mi ten jeden jedyny raz. Proszę?

Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w głębokie szmaragdowe tęczówki Harry’ego, rozważając  wszelkie możliwe rozwiązania, które mogłyby uratować mnie w sytuacji, w której aktualnie się znajdowałam. Słowa Szatyna sprawiły, iż w moim sercu pojawiło się wahanie i niewielka nadzieja na lepsze dni. Może faktycznie tam byłoby mi lepiej? Może faktycznie powinnam wyjechać? Nie myślałam, iż te pytania kiedykolwiek pojawią się w moich myślach.

- Daj mi czas na przemyślenie tego wszystkiego, okey?- ciasno wtuliłam się w umięśniony tors chłopaka.

- Oczywiście, Mała.

Nasza dość długa podróż do domu przebiegła w niemal całkowitej ciszy, którą zaburzały jedynie rytmiczne uderzenia, które wybijały na kierownicy długie palce Harry’ego.  Nie mogłam wykrztusić z siebie ani głoski, gdyż wiedziałam, iż czekał mnie trudny wieczór i nieprzespana noc. Nie było nawet mowy, bym mogła zasnąć tak jak zazwyczaj. O nie. Czekało mnie przemyślenie decyzji, której nie można było podjąć od tak. Decyzji, która mogła zmienić wszystko… Która mogła wpędzić mnie w niesamowite kłopoty lub sprawić, iż odzyskam całą samoocenę, którą utraciłam.

- Harrryyy!- długiemu teatralnemu uściskowi matki z synem akompaniował wysoki, piskliwy głos Rachel, próbującej stwarzać pozory idealnej, kochającej rodzicielki.

- Tęskniłem za Wami…- w jego westchnieniu usłyszałam wyraźną nutkę ulgi, a na jego pełnych wykwitł szeroki uśmiech.

Ogromny stół zabierający większą część powierzchni salonu został ukryty pod idealnie wykrojonym obrusem wyszywanym w delikatne błękitne kwiaty, na którym spoczęły talerze i półmiski wypełnione najznamienitszymi daniami z włoskiej restauracji. W tle leciała cicha muzyka Mozarta, a moja rodzina próbowała być jak te pozostałe normalne, australijskie rodziny, co patrząc z perspektywy obserwatora, nieźle nam wychodziło. Chociaż mówiąc szczerze, to muzyka klasyczna i drogie jedzenie niezbyt pasowały do modelu zwykłej rodziny… Cóż. Można próbować.  Kochana mamusia niemal wchodziła na głowę Harry’emu, którego mina mówiła, iż dokładnie wie o co jej chodziło. Chodziło o sławę  i bogactwo jakie zdobył, dzięki ucieczce od niej.

- Sam?

- No?

- Wiem, że masz jutro urodziny i prawdopodobnie nie będzie nawet, kiedy wręczyć ci prezent, więc…- Hazz przykucnął przy jej krześle, wręczając Blondynce dwa duże białe kartoniki, na których były wydrukowane niewielkie literki.- Wszystkiego najlepszego!

- Co t… O Boże!! Harry! Nie wierzę! Dziękuję Ci! Mamo! Tato! Spójrzcie!!- naszym oczom ukazał się bilet VIP wraz z M&G na najbliższy koncert Justin’a Bieber’a.

- Masz opłacony lot oraz zakwaterowanie w najlepszym hotelu w Atlancie.

- Dziękuję bardzo!- po raz pierwszy w oczach mojej siostry dostrzegłam czyste, nie przepełnione jadem szczęście.

- Nie masz za co. W końcu raz w życiu obchodzi się szesnaste urodziny! A ty Jess, dlaczego nic nie jesz?- uniósł brwi, dostrzegając puste naczynie stojące przede mną.

- Harry, przestań.- odezwała się ku mojemu zdziwieniu mama.- To nawet lepiej dla niej.- nie mogła być choć raz miła.

* * *

Natłok myśli przebiegający przez moją głowę sprawiał, iż czułam tępy ból rozprzestrzeniający się po mojej czaszce, a niewygodna pozycja powodowała nieprzyjemne łupanie w karku oraz kręgosłupie. Od niemal sześciu godzin przewracałam swoje ciało z boku na bok, tępo wpatrując się w ledwo widzialną fakturę ścian oraz sufitu.  Noce takie jak owa przynosiły więcej zmęczenia niż odpoczynku, doprowadzając człowieka na skraj wytrzymania zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Niemiłe uczucia dodatkowo potęgował panujący w pokoju zaduch, na który nie pomagało nawet otwarte okno. Nie potrafiąc dłużej wytrzymać, wsunęłam stopy w duże, puchate różowe kapcie, po czym po cichu udałam się na balkon na końcu korytarza. Ulicę spowijał mrok zakłócany jedynie przez poświatę rzucaną przez nieliczne latarnie. Nie dostrzegałam ani jednego zapalonego światła w domach po przeciwnej stronie. Wszyscy oprócz mnie spali.

- Jess… Jesteś frajerką.- szepnęłam sama do siebie, mocniej owijając ciało cieplutkim szlafrokiem w króliczki.

Moją uwagę momentalnie zwróciła parkująca przed domem Brooksów niebieska taxówka. Drzwi od strony krawężnika zostały z impetem otworzone, umożliwiając wysunięcie się na rześkie nocne powietrze dwójce kompletnie pijanych osób. Przymrużyłam oczy, dzięki czemu bez problemu rozpoznałam Luke’a, obejmującego wysoką blondynkę zataczającą się we wszystkie możliwe kierunki. Ich śmiechy rozchodziły się echem po całej okolicy, ale ja skupiałam się jedynie na dłoni chłopaka ściskającej pośladek towarzyski. Australijczyk nieświadomie jednym małym gestem zaprzepaścił wszystko, co mogło między nami powstać. Zabierał ją do siebie. Zabierał ją do łóżka, nie zdając sobie sprawy iż na imprezie Sam prawdopodobnie zobaczy mnie po raz ostatni.

Nieważne, jak wiele starań włożysz…

Światło i ciemność to wciąż dwa odmienne światy.

____________________________________________________________

Bang! Oto najnowszy  i najświeższy rozdział Bad Boy Returns To District!

Dzięki dłuższemu weekendowi znalazłam czas na pisanie, tworząc to co widzicie

wciągu trzech dni. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu, a wcześniejsze

zawieszenie skłoni Was do komentowania i tweetowania z ha sztagiem #BadBoyPL.

Szczerze mówiąc, nie wiem kiedy pojawi się następny i ostatni rozdział tego opowiadania,

ale możecie być pewni, że postaram się dodać go jak najszybciej. Przyszłość tego

fanfiction leży w waszych rękach, a raczej palcach. Jest ona uzależniona od liczby

komentarzy i hasztagów przy tym i następnym rozdziale J

Myślę, że to tyle. Do usłyszenia xx.