Rozdział XIX

PRZECZYTAJ NOTKĘ PRZED ROZDZIAŁEM : )

Wiem, że po części nawaliłam nie dodając dwa razy rozdziału w odpowiednim do tego terminie, jednak ten tydzień był dla mnie bardzo trudny i nieregularny. Zaczęłam technikum i nie za bardzo mam teraz czas na pisanie, a jeśli już takowy posiadam to kładę się spać, ponieważ po nocach siedzę nad zadaniami. Średnio na tydzień mam do zrobienia dwie prezentacje multimedialne, których treść muszę praktycznie z pamięci przedstawiać na środku.  Staram się pisać, jak najczęściej i jak najwięcej, ale jest mi trudno. Przepraszam. Od poniedziałku miałam wszystkie dni zawalone nauką. Dopiero piątek był luźniejszy, ale miałam umówionego prywatnego lekarza i byłam umówiona z kolegą. Wczoraj byłam w szkole i w kinie. Po prostu brakuje mi czasu… Przepraszam raz jeszcze. Proszę także o odpowiadanie na moje pytanie zawarte w notce pod rozdziałem!

TWEETUJ Z TYM CHOLERNYM HASZTAGIEM #BadBoyPL, JEŚLI CHCESZ POKAZAĆ, IŻ DOCENIASZ MOJE STARANIA.

___________________________________________________________________________

Ucieczka przed rzeczami nie ubłagalnie niszczącymi duszę.

- Dziecko! Gdzie ty się podziewałaś?!

Nie musiałam czekać zbyt długo, by doświadczyć dowodów miłości rodzicielskiej ze strony swojego taty, który wyglądał na bardziej zmartwionego niż przed prezentacją swojego projektu dla wielkiej korporacji rządzącej na runku biznesowym w całej Australii. Oczy wszystkich zgromadzonych były zwrócone ku mnie, a w centrum ich uwagi znajdowało się pytanie „Dlaczego Luke Brooks- młody, licealny bóg- zabrał kogoś takiego, jak ona z lekcji?!”. Widziałam te pełne pogardy, zazdrości i złości spojrzenia, którymi raczyła mnie Camille oraz członkinie jej świty. Ta wysoka szczupła Blondynka od zawsze uważała mnie za ofiarę losu, a moja „znajomość” ze starszym z bliźniaków nieco zaburzyła jej sposób pojmowania mojej osoby. Nie byłam już bezimienną, cichą trzecioklasistką. Byłam tą, którą zainteresował się kapitan elity.  Jednak było to coś o co nie prosiłam się i nie błagałam. Nigdy nie chciałam zwracać na siebie tej niezdrowej uwagi. Uwagi, która zmieniała ludzi i uderzała im do głowy. Cornelia, jednak z przyjaciółek Cam, która stanowiła dla niej jedynie dobre tło, niegdyś była jedną z najbliższych mi koleżanek. Zawsze stanowiłyśmy dobrany, nie do rozbicia duet. Razem w przedszkolu. Razem w podstawówce. Razem w gimnazjum. Do czasu… Do czasu rozpoczęcia piekła zwanego liceum. Cornelia nigdy nie interesowała się byciem lubianą i popularną. Kochała jazdę konną oraz Harry’ego Potter’a. Jej system wartości zmienił się dopiero po rozpoczęciu czegoś na wzór związku z Cameron’em Dallas’em. Tak. On... On był moim największym gimnazjalnym koszmarem. On sprawiał, iż byłam uważana za beznadziejną dziwaczkę.  Cam był wrogiem mojej przyjaciółki… Aż tu nagle po wakacjach, po których miałam rozpocząć liceum, dowiedziałam się że między nimi wybuchła wielka „nastoletnia miłość”. Ich Instagramy wypełniły wspólne zdjęcia, które zdobywały minimum pięćset polubień, a oni sami przez twórców szkolnej strony na Facebooku zostali uznani za parę roku szkolnego  2010/2011. Tym wszystkim wydarzeniom towarzyszyły intensywne zmiany w charakterze Cornelii oraz oczywiście koniec naszej znajomości. Nienawiść między nami rosła z sekundy na sekundę, aż w końcu osiągnęła swoje apogeum, gdy dziewczyna postanowiła zrobić ze mnie pośmiewisko na oczach wszystkich uczniów, wyznając moje sekrety. James Yammounie, który już dawno zdążył zapomnieć o moim wyznaniu miłości, nagle w tym swoim małym móżdżku odnalazł te zdarzenie, przez które prześladował mnie przez wszystkie lata.  Bycie nikim pozwalało mi na odcięcie się od tego świata, którym rządziły pieniądze i sława. Rzeczy mnie najmniej potrzebne do funkcjonowania. Mój własny balonik został rozbity przez Luke’a, który nieświadomie sprawił że większość uczniów skupiła się na mnie. Nie chciałam tego.

- Ja… Um... Wszystko ze mną okey, Tato. Tak myślę…- jąkałam się, starając się by moja sylwetka  została ukryta za rodzicem.

- Czy ten okropny chłopak coś Ci zrobił?- usłyszałam wysoki głos, który wskazywał na pojawienie się mojej wychowawczyni.

- Nie, proszę Pani.

- Chcesz wrócić do domu?

Zazwyczaj perspektywa wcześniejszego skończenia zajęć byłaby dla mnie zbawieniem… Jednak nie tym razem. Tym razem chciałam stanąć twarzą w twarz z Jai’em i rozwiązać całą tę popieprzoną sprawę, która niszczyła moją duszę. Nie chciałam być zabawką jego brata, do której wracałby po pijaku czy w sytuacjach kryzysowych. Ja nie byłam taka. Nie potrzebowałam dodatkowych problemów. Chciałam wiedzieć, jak przedstawiała się sprawa. Czułam, że bawi się mną. Zwodzi. Zwodzi, jak każdą inną dziewczynę, która wydawała się dla niego łatwym kąskiem. Ja takim byłam… Tylko z pozorów oczywiście. Prawda była taka, że  posiadałam w sobie wielką wewnętrzną siłę, którą ujawniałam dopiero w sytuacjach do tego odpowiednich. Potrafiłam być najbardziej zapartą osobą, jeśli byłam pewna swoich racji.

Super.

- Nie. Dziękuję.- rzuciłam pewnym siebie głosem.

Policjanci wezwani przez mojego ojca zadawali mi wiele niepotrzebnych pytań. Niepotrzebnych, ponieważ pod koniec krótkiego przesłuchania stwierdziłam, iż nie chcę by Brooks ponosił jakiekolwiek konsekwencje ze swojego nieprzemyślanego czynu.  Dlaczego go broniłam? Cóż… Może i niszczył moje życie, ale wiedziałam jak wiele problemów sprawiał swojej niepełnej rodzinie... Głównie Ginie, która samotnie wychowywała swoich trzech synów. Kolejne wezwanie na posterunek mogłoby być dla niej zabójcze. To na jej barkach spoczywała odpowiedzialność za ich występki. To mogło wykańczać. Było także coś, co za każdy razem kazało mi chronić Lu, bez względu na to jak wiele razy mnie ranił i traktował jak gówno, które nie było warte nawet najmniejszego ułamku jego drogocennej uwagi.

Kiedy całe to zbiegowisko rozeszło się, a nauczyciele odprowadzili mnie do szatni, mogłam w spokoju zmienić ubrania i poukładać myśli gnające przez moją głowę.  Mój żołądek domagał się jedzenia, którego oczywiście nie otrzymał. Nie brałam nawet pod uwagę zjedzenia czegokolwiek w takim momencie. Jak się okazało nie było mnie przez ponad dwie godziny, tak więc kiedy opuściłam teren hali sportowej, trafiłam na sam początek przerwy obiadowej. Większość osób wybrała się do galerii handlowej, lecz nie elita. Wiedziałam gdzie oni mogli się znajdować, bo gdzieżby indziej mogłyby podziewać się w południe bogate dzieciaki?

- Jaidon.- krzyknęłam, stojąc przed Starbucks’em z rękami opartymi o biodra. Widziałam Szatyna zajmującego jeden ze stolików pod parasolami nad zewnątrz. Ku mojemu zdziwieniu w okolicy nie dostrzegłam nikogo z popularsów. Ani jednego. Postąpiłam kilka kroków w przód, jednak momentalnie zatrzymałam się, gdy krzesło po przeciwnej stronie blatu zajął nikt inny tylko Beau, sączący koktajl przez słomkę. Z ruchu jego warg i mimiki mogłam odczytać, iż nie był w zbyt dobrym humorze, a ich rozmowa była prowadzona na bardzo tajny temat. Postanowiłam, że najłatwiej będzie nieco podsłuchać.  Kilka miejsc od chłopców znajdował się stolik, którego część zakrywała wielka tablica z menu lokalu. Idealnie.

- Na chuja wyciągałeś mnie z łóżka o takiej godzinie?- wysyczał BoBo z wyraźnym niezadowoleniem.

- Stary, jest dwunasta.- zakpił Jai.

- To wcześnie!

- Dobra. Nieważne. Słuchaj… Słyszałeś co ten idiota odjebał?

- Luke? Nie.

- Ledwo Wade zapłacił za niego kaucje i wyciągnął go z aresztu, a on pojechał do szkoły i dosłownie wyniósł Jessicę z lekcji.

- Co kurwa?!- dłonie starszego z impetem uderzyły o białe drewno.

- Ciszej!- oczy Jai’a zeskanowały otoczenie, na szczęście po drodze nie zauważając mnie.

- Co on odjebuje? Myśli, że za każdym razem będziemy mu pomagali?! Nie możemy dłużej szantażować tego chuja. A ja już mam dość robienia z Jess idiotki!

- To tego nie rób!

- Obiecałem mu.

- No kurwa… Nie załamuj mnie. Nie bądź dzieckiem.

- Jesteśmy braćmi, Jai.

- To nie znaczy, że masz robić dla niego takie rzeczy.

- Znaczy.

Nie wiedziałam, co tak naprawdę jest na rzeczy, ale wiedziałam jedno. To nie mogło trwać ani minuty dłużej. Nie jeśli w to wszystko byłam nieświadomie wplątana ja i nie było możliwości, bym w jakikolwiek inny sposób dowiedziała się o co toczy się gra. Mówili o mnie w całkowicie innym świetle niż zazwyczaj. Czułam się jakbym miała przed oczami dwie kompletnie mi nieznane osoby. Jai stał się jeszcze bardziej chamski i arogancki niż zazwyczaj… Natomiast Beau był potulny, lecz tkwiła w nim jakaś dziwna szczypta zła i niebezpieczeństwa.  Coś w tym jak wypowiadał każde słowo kazało mi więcej mu nie ufać. Był taki jak Jai i Luke. Do tego dochodziła jeszcze sprawa kaucji, którą prawdopodobnie zapłacił mój własny ojciec. Jakie mógł mieć podstawy do wpłacania tak dużej kwoty? Dlaczego chciał mu pomóc? Kogo oni szantażowali? To wszystko zaczynało tworzyć coraz większy labirynt bez najmniejszej szczeliny, która mogłaby stanowić wyjście.

Podniosłam się, po czym niezbyt szybkim krokiem ruszyłam w stronę Brooksów. Żaden z nich nie rzucił nawet okiem w moją stronę. Po prostu nie dostrzegali mnie i nie domyślali się tego jak wielkie zagrożenie mogłam dla nich stanowić w owym momencie. Czułam się, jak modelka Vogue, kiedy wiatr rozwiewał moje długie włosy.

- Jakich rzeczy nie możesz robić dla swojego braciszka, mój kochany?- zapytałam podkreślając ostatnie słowo, a złośliwy uśmiech rozświetlał moją twarz.

Czasami mrok kryje zbyt wiele raniących nas sekretów.

________________________________________________________

MYŚLĘ, ŻE W PRZYSZŁYM ROZDZIALE MOGŁABYM ZAKOŃCZYĆ

TĘ HISTORIĘ. JEDNAK JEŚLI SĄDZICIE, ŻE TO ZBYT MAŁO I CHCECIE

DOWIEDZIEĆ SIĘ JAKIE BĘDĄ DALSZE LOSY BOHATERÓW, TO ZOSTAWCIE

W KOMENTARZU LUB NA TWITTERZE Z #BadBoyPL ODPOWIEDŹ NA PYTANIE:

CZY BYLIBYŚCIE CHĘTNI CZYTAĆ CZĘŚĆ DRUGĄ BAD BOY RETURNS TO DISTRICT?

55 KOMENTARZY + DOŚĆ DUŻO TWEETÓW Z #BadBoyPL = 20 ROZDZIAŁ